Wraz z opracowaniem nowych protokołów transmisji i nowych adresacji danych, przechowywanych na dysku, stworzone zostały nowe standardy (wg zasady: każdy nowy standard jest kompatybilny za swoimi poprzednikami): ATA-2, ATA-3, ATAPI, Ultra ATA, E-IDE.
Orginalny standard ATA posiada następujące możliwości:
podłączenie dwóch dysków twardych do jednego wspólnego kanału IDE (dyski współdzielą zasoby kanału)
protokoły transmisji PIO: 0, 1, 2
protokoły transmisji DMA: Single word 0, 1, 2, Multi word 0
Standard ATA-2 realizuje dodatkowo:
protokoły transmisji PIO: 3, 4
protokoły transmisji DMA: Multi word 1 i 2
tryb adresowania danych przechowywanych na dysku – LBA, umożliwiający obsługę dysków o pojemności przekraczającej 512 MB.
Standard ATA-3 realizuje dodatkowo funkcję SMART
Standard ATAPI (ang. ATA Packet Interface) umożliwia obsługę nie tylko dysków twardych, ale również innych urządzeń (np. CD-ROM, streamer).
Standard Ultra ATA (inaczej Ultra DMA lub ATA/33) realizuje dodatkowo protokół Ultra DMA mode 2
Nowszy standard Ultra ATA/66 (protokół Ultra DMA mode 4) umożliwia wymianę danych pomiędzy dyskiem a pamięcią operacyjną z maksymalną szybkością 66,6 MB/s.
Kolejne standardy (Ultra ATA/100,133) umożliwają odpowiednio szybszą transmisję.
Standard E-IDE (Enhanced IDE – termin wprowadzony przez firmę Western Digital) umożliwia obsługę dwóch kanałów IDE. Do każdego kanału może być podłączone jedno lub dwa urządzenia
Wykorzystanie przestrzeni adresowej I/O przez oba kanały i przyporządkowane im kanały przerwań IRQ przedstawia poniższa tabela.
|
